نوشته های هوشمند : فرودگاه بین المللی دنور(DIA) بدین منظور ساخته شد تا جایگزین فرودگاه بین المللی استیپلوتن گردد و اولین فرودگاه بزرگی بود که از سال ۱۹۷۴ در ایالات متحده ساخته می شد. این فرودگاه مساحتی بالغ بر ۵۰ مایل مربع (۱۲۹٫۵ کیلومتر مربع) و گنجایش حداکثر ۱۲ باند را داشت. در روز گشایش، این فرودگاه دارای یک پایانه و سه سالن اجتماعات بود که دورترین آنها از پایانه یک مایل (6/1 کیلومتر) فاصله داشت.

به خاطر وسعت فرودگاه، برنامه ریزان برای حمل بار در فرودگاه، بهترین سیستم خودکار حمل بار که قادر به انتقال بارها در سرتاسر فرودگاه باشد را در نظر گرفتند. برای برآورده ساختن این خواسته، یکی از بزرگترین و پیشرفته ترین سیستم های باربری دنیا در نوع خود، با هزینه برآوردی ۱۲۹ میلیون دلار (۸۶ میلیون پوند) طراحی شد.

طرح اولیه سیستم به غایت بزرگ و شامل بیش از ۱۷ مایل مسیر حرکت، شش مایل نوار نقاله، ۴۰۰۰ تله کارت” که بارهای مسافرین بر روی آنها قرار می گرفت، ۵۰۰۰ موتور الکتریکی، ۵۹ بارکدخوان (به منظور شناسایی الکترونیکی مقصد و مسیر بار مسافر) و بیش از ۱۵۰ کامپیوتر که ترافیک عادی سطح فرودگاه را کنترل می کردند، بود. با استفاده از یک سیستم باربری بسیار سریع، این فرودگاه انتظار داشت زمان انتقال بار سریع تری داشته باشد تا خدمات بهتری به مسافرین ارائه گردد.

علی رغم چنین طرح پیشرفته ای، این سیستم باربری هم به دلیل خرابی های مکانیکی و هم به واسطه عیوب نرم افزاری، آزاردهنده بود. در مرحله آزمایش این سیستم، بارها اشتباه بارگیری می شد، در مسیر اشتباه به حرکت در می آمد. یا به سادگی از روی تله کارت ها به پایین می افتاد؛ که این امر موجب تراک سیستم می شد. با نصب دوربین های ویدئویی در برخی از نقاط مساله ساز، بسیاری از مشکلات عملیاتی ثبت گردید که برخی از آنها عبارتند از:

• این سیستم به تخلیه بار مسافران ادامه می داد مگر هنگامی که بار مسافرین روی نوار نقاله گیرکند علت این اشکال، این بود که حسگر فوتوالکتریک موجود در محل، نمی توانست توده بار مسافرین را بر روی نوار نقاله شناسایی کند و در نتیجه پیام توقف نیز به سیستم ارسال نمی شد.
• در این سیستم، بار مسافرین را روی تله کارت های پر قرار می داد که باعث می شد بارها بیافتند و تله کارت گیر کند. این امر نیز بدین سبب بود که سیستم، مسیر تله کارت های پر و خالی را هنگام گیر قبلی از دست می داد. بنابراین پس از برطرف شدن گیر نیز سیستم نمی توانست پر بودن تله کارتهارا نشان دهد.

مشکل پیچیدگی

در آن موقع خرابی های سیستم نرم افزاری به شدت گزارش می شد؛ یک برآورد از آنها مشخص کرد که سیستم، از بیش از یک میلیون خط کد نرم افزاری بلادرنگ استفاده نموده که معمولا دو تا سه خطا در هر ۱۰۰۰ خط کد” وجود داشت . در آن موقع برآورد شده بود که ۲۵ درصد زمان پروژه یا به اندازه ۲۴ نفر ساعت به ازای هر خطا، صرف اشکال زدایی خطاهای نرم افزاری شده است.

رفع مشکلات یک نرم افزار بلادرنگ، بدون کمک گرفتن از ابزارهای پیشرفته اشکال زدایی نرم افزار، واقع دشوار است و عامل کلیدی در تعیین موفقیت این کار، لزوم ایجاد مجدد مشکل یا ایجاد دوباره وضعیت سیستم (محیط) در حال کار می باشد. مدارک چندانی از نقش آفرینی نقش اصلی در طی توسعه و عملیات سیستم باربری DIA موجود نیست.

به علت وجود مشکلات سیستم باربری، افتتاح DIA به تعویق افتاد. تاریخ افتتاحیه اولیه اکتبر ۱۹۹۳ بود، ولی این تاریخ ابتدا به مارس ۱۹۹۴ و سپس به می ۱۹۹۴ تغییر یافت. هزینه این تأخیرها در حدود ۱ میلیون دلار (۶۰۰۰۰۰ پوند) در روز برآورد شده بود که از این مبلغ بیش از ۵۰۰۰۰۰ دلار (۳۰۰۰۰۰ پوند) آن مربوط به بهره ۳٫۲ میلیارد دلار اوراق قرضه بود که در شهر دنور منتشر شده بود.فرودگاه دنور با مشخص شدن مهلت نهایی یعنی فوریه ۱۹۹۵، یک سیستم باربری معمولی جایگزین نیز با هزینه ای در حدود ۶۰ میلیون دلار (۴۲ میلیون پوند) تهیه کرد تا پشتیبان سیستم خودکار در خرابی آن باشد.

 در همان زمان، در ستونی از یک روزنامه محلی، مشکلات سیستم باربری DIA با حادثه خرابی سیستم انتقال خط AT&T که امروزه بدنام شده، مقایسه شد. مشکلات از زمانی آغاز شد که یک خطای کوچک و نسبتا بی اهمیت در سیستم انتقال خط AT&T نادیده گرفته شد، و باعث گردید که یک مشکل بسیار بزرگ ایجاد گردد که سرانجام سیستم اصلی انتقال خط را مختل کرده و برای چند ساعت تقریبا ۹۰ درصد تلفن های داخلی شرکت را از کار انداخت.